Een blik op Jane Austen en Dawlish

Jane Austen geeft literair advies terwijl ze Dawlish bezoekt

door Donna Fletcher Crow

Jonge (en ervaren) schrijvers worden altijd geadviseerd om externe hulp te zoeken voor hun werk - een justitie van een schrijversgroep, een goede redacteur vinden, bèta -lezers verwerven. Maar kun je je voorstellen dat een ontluikende romanschrijver advies persoonlijk kan ontvangen van Jane Austen?

Dat was de benijdenswaardige ervaring van de jonge Anna Austen Lefroy die aan tante Jane schreef voor hulp over de roman die ze aan het schrijven was. Blijkbaar had Anna's heldin een mislukt bezoek aan de bibliotheek in Dawlish, omdat Jane zei: "Ik ben niet verstandig voor blunders over Dawlish; De bibliotheek was bijzonder zielig en twaalf jaar geleden ellendig en zou waarschijnlijk niemand publicaties hebben. " 10 dagen later, 10 augustus 1814: “We lezen het laatste boek [van Anna's 3 Volume Rough Draft Novel]. Ze moeten twee dagen zijn van Dawlish naar Bath. Ze liggen bijna honderd mijl uit elkaar. " Afstanden moeten een uitdaging zijn geweest voor Anna, die waarschijnlijk niet veel had gereisd. Tante Jane adviseert,

'Lynn zal het niet doen. Lynn ligt op veertig mijl van Dawlish en zou daar niet worden gesproken. ' En de volgende dag: “Donderdag. - We hebben het gisteravond afgemaakt na onze terugkeer van het drinken van thee in het Great House. Het laatste hoofdstuk pleeg ons niet zo goed; We vinden het spel niet erg leuk. . . En we denken dat je beter Engeland niet kunt verlaten. Laat de Portmans naar Ierland gaan; Maar omdat je niets weet van de manieren daar, kun je beter niet met hen mee gaan. U dreigt valse representaties te geven. ” [Dit advies is een favoriet van mij aller tijden en het drijfmotief voor het uitvoeren van deze tour. Ik probeer nooit te schrijven over een plek die ik niet heb bezocht.] En ten slotte advies van Jane over het bewerken van het eigen werk - waarvan we weten Tussen Dawlish en Newton Priors, hoe beter ik denk dat het zal zijn. . . "

Helaas heeft Anna, ondanks het uitstekende advies en gezinsondersteuning, de roman niet overleefd. Het lijkt erop dat Jane echter haar eigen advies opvolgde en haar aanbevelingen baseerde op persoonlijke ervaring. Een Journal in Londen verklaarde dat rond 1802 de Austens voor "enkele weken" in Teignmouth woonden (wat heel gemakkelijk zou worden gecombineerd met een bezoek aan Dawlish.) Zeker, Jane's verwijzing naar de bibliotheek spreekt over persoonlijke ervaring. Had Jane een plek kunnen genieten die geen adequate bibliotheek aanbood? En ironisch genoeg was mijn eigen ervaring niet veel succesvoller dan die van het karakter van Jane of Anna. Mijn advies: ga niet naar Dawlish op een woensdag. Ik kan de toereikendheid van de moderne bibliotheek niet beoordelen omdat deze op woensdag gesloten is. Het informatiecentrum van de bezoeker, altijd mijn eerste stop op een onderzoeksreis, is op woensdag gesloten. Hoewel ze informatieve lezingsborden aanbieden. Het theater is - je raadt het al - op woensdag opgeroepen. De theekamer, in de historische molen, die sterk was aanbevolen, is blijkbaar permanent gesloten. Het grasveld, het zeer aantrekkelijke centrum van Dawlish, zou een wild en soms gevaarlijk moeras zijn geweest met de niet -voorbereidelijke naam Tunnicliffe -afval toen de Austens rond 1802 bezochten. Tegen 1807 keken de dingen echter op. Een visionaire 23-jarige genaamd John Ede Manning zag het potentieel en kocht het afval. Tegen 1807, 7 jaar voordat Anna haar roman naar tante Jane stuurde, begon hij een kanaal te bouwen om het moeras af te voeren. Manning aangelegd het gazon en veranderde het stadscentrum in een aantrekkelijk gebied om te promenade en te socialiseren - zoals het vandaag blijft.

De ondernemende John Ede Manning is niet een van de namen die ik heb gezien door schrijvers die speculeren over rolmodellen voor de ontwikkelaar Mr. Parker in de onafgemaakte roman van Austen Sanditon, maar hij was zeker een voorbeeld van het type Austen geparodied in haar verhaal over het veranderen van een rustige badplaats in een bruisende resort. Maar niet zoals "je grote, overwoekerde plaatsen, zoals Brighton of Worthing, of Oost -Bourne", moest Sanditon "worden uitgesloten door zijn grootte door het ervaren van een van de kwaden van de beschaving. . . en het zekere resort van het allerbeste bedrijf. . . " Tegenwoordig kan de treinlijn, oorspronkelijk gebouwd door Isambard Kingdom Brunel, zich insold tussen het strand en de stad, het uitzicht op zee kan minder idyllisch lijken dan in de tijd van Jane, maar het zorgde wel voor een heerlijke treinreis tussen Teignmouth en Sidmouth .

*****

Dit artikel over Jane Austen en Dawlish werd geschreven door Donna Fletcher Crow en het artikel wordt hier gereproduceerd met haar toestemming. Donna is een romanschrijver van de Britse geschiedenis en een reizende onderzoeker die mensen en plaatsen uit het verleden en heden van Groot -Brittannië betrekt - vergelijkingen en contrasten tussen verleden en heden voor de lezer van vandaag. Haar website is te vinden hier.

Genoten van dit artikel? Als je een beat niet wilt missen als het gaat om Jane Austen, zorg er dan voor dat je bent aangemeld bij de Jane Austen -nieuwsbrief voor exclusieve updates en kortingen van onze online cadeauwinkel.